Dengue op Palawan

Phoe, ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Wat ik dacht dat een 'leuke' vakantie zou worden bleek toch niet zo te zijn helaas. Wij gingen met z'n 5e voor onze vakantie tussen door 10 dagen naar Palawan. Een flinke reis om te maken aangezien we eerst vanaf Davao naar Manilla moeten en vanuit daar naar Puerto Princesa. 
Op Puerto Princesa zijn we de eerste twee dagen gebleven van onze vakantie, om eerlijk te zijn vond ik het geen mooie stad, van wat wij hadden gezien dan. Wel waren ze daar meer touristme gewend dan in Davao, dus we werden niet zo aangekeken en nageroepen. Best fijn. Op Puerto Princesa hebben we wat kleine dingen gedaan, we zijn oa naar een vlinder tuin geweest. Daar hadden ze erg mooie vlinders en nog wat anderen beesten zoals schorpioenen en slangen. 
Maar het hoogtepunt van de vakantie moest toch eigenlijk wel El Nido zijn. Je kon daar alleen met een busje heen, een rit van 5/6 uur. Vreselijke rit met allemaal hobbels en een chauffeur die daar geen rekening mee houdt. Eenmaal aangekomen op El Nido regende het, helaas. We kwamen aan bij ons hostel en ik vond het er al meteen leuk

uit zien, het had een heel gezellig sfeertje. Austria's place heette het. Ondertussen had ik echt al flinke koppijn, niet wetende dat toen de ellende zou gaan beginnen. 
De dag nadat we waren aangekomen zijn we naar Nacpan beach gegaan, een erg mooi strand daar met heerlijk, mooi water. Die dag voelde ik me al beroerd, een beetje een soort grieperig gevoel maar we waren op vakantie dus geen tijd om ziek te zijn en gewoon mee naar het strand en de dingen van het eiland zien. Zo gezegd zo gedaan. Eenmaal weer terug in het hostel was ik enorm verbrand, had ik nog steeds enorme hoofdpijn en had die dag amper tot niks gegeten. 'S avonds kwam ook nog de koorts. Eerst dacht ik aan een zonnesteek/voorhoofdsholte ontsteking. Daarna voelde ik me dus zo beroerd dat ik 2 dagen op bed heb gelegen, de details en klachten zal ik maar achterwege laten. 
Het waren echt 'pieken' van dat ik mij slecht voelde, en die waren vooral 's avonds, overdag sliep ik eigenlijk alleen maar omdat ik helemaal uitgeput was. In El Nido ben ik 2x naar een arts geweest. Bij de eerste arts heb ik een nacht aan het infuus gelegen en vertelde mij, afgaand op mijn klachten dat ik uitgedroogd was en dat ik iets acuuts aan mijn maag had. 1/2 dagen later ben ik naar een andere arts gegaan omdat ik me die avond slechter dan ooit voelde en 39,3 koorts had. Daar hadden ze bloed afgenomen en urine, en afgaand op mijn klachten kwam eruit dat ik dengue (knokkelkoorts) had en een urineweginfectie. Dengue is een tropische ziekte die via de mug word overgebracht. Mij werd daar verteld dat het beter was als ik naar een groter ziekenhuis ging om daar behandeld te worden. TOTAAL GEEN ZIN IN, maar ik wist dat het beter was. De volgende dag ging ik dus samen met Fleurine naar Puerto Princesa omdat ze daar een groot fatsoenlijk ziekenhuis hadden waar ze mij konden helpen. Ik ging eigenlijk met tegenzin daarheen, zat er helemaal doorheen, ook die dagen ervoor al. 
Samen met Fleurine, wat ik echt heel fijn vond dat ze mee ging kwamen we daar aan. Daar werd ik weer even onderzocht en ik moest opgenomen worden. Er moest natuurlijk een infuus geprikt worden, wat onmogelijk bijna leek omdat ik uitgedroogd was. Toch is het gelukt, ik kan btw geen naalden meer zien bij mijzelf, en kreeg ik een infuus. 

Eigenlijk heb ik daar liggen uitzieken, de eerste vier dagen van dengue zijn het ergste en die had ik dus al gehad op El Nido. Ik heb me in het ziekenhuis daar rot verveeld en me vermaakt met wat films kijken en contact hebben met het thuisfront. Ik kreeg langzaam in het ziekenhuis mijn eetlust ook weer terug, want die had ik voor een week lang ook niet. 
Afgelopen maandag ochtend werd ik ontslagen en mocht ik gaan, wat overigens ook een heel verhaal is maar niet interessant is voor mijn blog. Dingen met verzekeringen en betalen enzo bleh saai. 

Die maandag zouden we ook terug vliegen, Fleurine en ik waren er helemaal vanuit gegaan dat we onze vlucht hadden gemist en dat Anne, Iza en Luuk die vlucht wel hadden gehaald. Wat bleek nou, die vlucht was gecanceld en hun zaten dus nog op het vliegveld daar. Geluk bij een ongeluk dus. Onze tickets werden om geboekt en toen konden wij gezellig mee gaan wachten op het vliegveld. 
De vlucht is volgens mij 2/3x gecanceld. We zouden om 10 uur 's ochtends vliegen maar we vlogen uiteindelijk pas rond 7 uur 's avonds. Onze aansluitende vlucht in Manilla hadden we hierdoor ook gemist waardoor we een nachtje, geregeld door de vliegmaatschappij, in Manilla moesten blijven. De volgende dag zouden we om 10 uur de vlucht naar Davao hebben. 

Ik kijk eigenlijk met een hele diepe zucht terug op afgelopen week, ik vond het op z'n zacht gezegd vreselijk en hoop dat ik mij niet nog zo eens ga voelen. 
Via deze weg wil ik tegen iedereen die mij heeft geholpen, aan mij gedacht heeft, toch even bedanken. Dat heeft het toch een stukje makkelijker gemaakt voor mij. 
De dingen die ik heb gemist van Palawan, de mooie stukjes zien van het land etc ga ik dubbel en dwars inhalen als we de vier weken gaan reizen. Vanaf nu ga ik gewoon niet meer ziek worden en genieten van de zeven weken dat we hier nog mogen zijn. 

Deze week ben ik begonnen met de laatste afdeling waar ik stage loop, de ER. Ik hoop dat we veel operaties/behandelingen mogen zien en dat we veel mogen leren. 
Het was trouwens wel weer een beetje thuis komen toen we terug in Calinan waren bij het ziekenhuis, maar dit keer niet om opgenomen te worden. 
De mensen hier vroegen allemaal hoe het met mij ging, waanzinnig lief zijn ze allemaal hier!