De een-na-laatste week in Calinan

Afgelopen week was een indrukwekkende week! Ik heb niks meer op mijn blog geschreven van de week voor deze week maar ik zou ook niet meer zo goed weten wat we toen allemaal hebben meegemaakt. Die week hebben wij ook gewoon stage gehad, geen volle week maar 3 dagen door onze vertraging met het vliegen vanuit Palawan. Maar dat even allemaal terzijde.
Afgelopen week was dus een indrukwekkende week zeg, veel gezien en meegemaakt op stage. We (Anne, Fleurine en ik) lopen dus stage op de ER. Sommige dagen zijn er erg weinig dingen te doen en zijn er amper patiënten, maar sommige dagen valt er heel veel te zien en maak je van alles mee. Erg afwisselend dus. 
Laat ik beginnen bij maandag, maandag was een dag waarbij er erg weinig te doen was en we veel hebben moeten zitten en wachten. Hoort er ook bij. 
Dinsdag was daarentegen een dag waarbij we écht veel hebben gezien en meegemaakt. In de ochtend konden we meekijken bij een kleine ingreep, een ingreep waarbij er een cyste in een elleboog werd verwijderd. Rare plek voor een cyste, maar ze wisten ook nog niet of het wel echt een cyste was of dat het een tumor was. Ze zouden dus hier een biopt, dus dan nemen ze een klein stukje van het cyste af, en bekijken wat het is. Het was mooi om te zien hoe de chirurg de cyste eruit haalde, het was ook een erg grote cyste, ongeveer de grote van een 2 euromunt. Dit soort ingrepen worden gedaan op de ER, hiervoor is er een klein kamertje waar alle benodigdheden staan en hoeven ze niet naar de OK voor deze ingrepen. 
Kort daarna kwam er een grote vrachtwagen voor het ziekenhuis rijden. Het zag er allemaal een beetje paniekerig uit en er werd een man uit de vrachtwagen getild. Die man werd op een brancard gelegd en de ER binnen gereden. Ik had meteen al gezien dat er niet zoveel leven meer in die man zat. Eenmaal op de ER zag je al dat hij geen ademhaling meer had, de arts en verpleegkundigen controleerde de vitale functies en maakte een ECG. Op het ECG stond een vlakke lijn, geen hartslag dus. Een dode man, 2 meter voor mij liggend op een brancard.. Wow. De verpleegkundigen gingen weg en de vrouw van de man kwam binnen op de ER. De arts had een lang gesprek met de vrouw, in het Visayan dus je kon er niet echt iets van maken. Ik vroeg aan de verpleegkundige wat de arts nou precies vertelde en zij zei dat hij de vrouw vertelde dat ze niks meer voor haar man konden doen. Kort gezegd. Ik vroeg ook wat er nou precies met deze man was gebeurd, hij was de avond ervoor dronken geweest en heeft die ochtend erna een hartstilstand gehad. Waarschijnlijk wisten zijn familieleden niet hoe ze moesten reanimeren en zijn dus meteen naar het ziekenhuis gekomen, dat heeft 30 minuten geduurd dus de man had ongeveer al een halfuur geen hartslag meer. Wow, wow, wow.. Ik stond met open mond alles te bekijken en aan te horen. De arts liep weg bij de man en vrouw, en de vrouw was over haar man aan het hangen en enorm aan het huilen. Terwijl ik dat bekeek stonden de tranen echt in m'n ogen. De man en vrouw kregen niet echt privacy, er waren ondertussen ook allerlei andere mensen op de ER die er zowat naast stonden. Ook tijdens dat gesprek tussen de arts en de vrouw. Qua verpleegkundige zorg werd er ook niet veel gedaan voor de vrouw. Ze stond daar maar, huilend bij haar man zonder enig privacy of enkel empathie vanuit de verpleegkundigen. Even een cultuurshock voor mij, ik was er helemaal verbijsterd door. Ik weet dat we hier niet moeten vergelijken met Nederland maar dit kon even niet anders. In Nederland word je opgeleid dat empathie tonen écht heel belangrijk is en hier leek dat weg te vallen. We hebben hier wel nog goed als groep over kunnen praten omdat we er alle drie wel geshockt door waren. 
Later die dag konden we meekijken met een blindedarm operatie, SUPERVET! De tweede operatie die we konden meekijken, we hadden al een oog operatie mogen meekijken. Het was echt heel interessant om te zien hoe de blindedarm werd verwijderd, en ook hoe de blindedarm eruit zag toen hij eenmaal was verwijderd. Het leek een beetje op een wormpje van ongeveer 5cm groot, haha! Dinsdag was dus een indrukwekkende dag..
De woensdag waren we weer naar het Health center gegaan om baby's te vaccineren. Ik vind het wel leuk om tussendoor in de week even wat anders te kunnen doen, en het is maar een half dagje. 
Op donderdag hadden we met jecjec, onze stagebegeleider hier afgesproken om van het geld wat we hadden ingezameld spullen te gaan kopen voor het ziekenhuis. Vooraf hadden we al gevraagd wat ze een beetje nodig hadden en hier gingen we ook naar opzoek. De keuken van het ziekenhuis had een nieuwe kar nodig om eten rond te brengen in het ziekenhuis voor de patiënten. Ze hadden eigenlijk een kar voor ogen die heel erg duur was en die speciaal gemaakt moest worden. Maar daar zouden we dan al ons geld voor moeten inleggen, dat vonden we eigenlijk wel zonde aangezien we echt iets voor het ziekenhuis wilde doen. Maar we hebben een goede tussenweg gevonden en hebben een andere, wat simpelere kar kunnen kopen die wel stevig is. Deze was een stuk goedkoper zodat we ook nog iets voor het ziekenhuis konden betekenen. Het ziekenhuis wilde eigenlijk wel een ER car hebben voor een afdeling in het ziekenhuis, voor St. Bernadette. Alleen de ER had nog zo'n kar maar nu hebben wij ook voor een andere afdeling zo'n kar kunnen kopen. Hier kunnen ze spullen in leggen die ze nodig gaan hebben als er bijvoorbeeld bij een patiënt spoed is, zoals reanimeren of als er iets van beademing nodig is. Erg duur die twee karren samen maar het ziekenhuis en de keuren zijn er wel heel blij mee. Daarnaast hebben wij ook 100 euro gegeven aan de medical mission die ze hier in de bergen hadden. Ze hebben hiervan medicijnen gekocht voor de mensen daar. 
Vrijdag was op de ER echt heel hele rustige dag, we hebben de hele dag afgewacht of er patiënten kwamen maar helaas. 's ochtends kwam er wel een vrouw binnen die beginnende ontsluiting had maar die ging alweer vrij snel weg naar een afdeling in het ziekenhuis. In de middag, rond half 3 hoorde we dat die vrouw een keizersnede zou gaan krijgen en dat wij mee mochten kijken. YES! Eindelijk een keizersnede zien, iets wat we heel graag wilde! De operatie startte rond half 5 's middags en 12 minuten later was het kindje al geboren, een meisje! Er stond al een klein team klaar om de baby op te vangen, er gebeurde dus veel tegelijkertijd maar ik vond het werelds interessant. De baby werd uitgezogen op de operatiekamer en werd wat schoongemaakt, ook werd de navelstreng doorgeknipt maar daarna werd ze naar een andere ruimte weggebracht. Wat wel apart was, is dat de baby helemaal niet aan de moeder werd laten zien. Toen de baby weg was focuste ik me weer op de operatie. Het was echt zo ontzettend gaaf om al die lagen in de buik te zien, zoals de spier laag en de vet laag. Op en geef moment waren ze nog niet bezig met het dicht hechten maar gingen ze de eileiders en eierstokken ook meteen verwijderen! Dit was omdat de vrouw niet meer zwanger wilde worden. 2 operaties in 1 dus, ook zo super gaaf om die eierstokken en eileiders te zien! Ook maar heel klein, ik had dat veel groter verwacht. Ik vond het echt super gaaf om bij die keizersnede aanwezig te zijn! 
Vrijdagavond zijn we naar Davao gegaan om samen met wat Filipijnen daar uit te gaan, ik heb me echt enorm vermaakt en vond het heel leuk om te zien hoe het uitgaan hier is. 
Wat we het weekend gaan doen moeten we nog even bekijken, dat ligt ook nog aan het weer. Hopelijk kunnen we naar het zwembad en even ons kleurtje bijwerken!