De laatste (stage) week in Calinan

Wow! Ik kan niet beschrijven hoe ontzettend snel de afgelopen weken zijn gegaan. Maar de laatste stage week zit er alweer op. 
Afgelopen maandag zijn we met z'n alle naar Davao gegaan om bij de immigratie ons visum te verlengen. Dat was niet zo'n interessante dag eerlijk gezegd, maar we hebben nu wel een visum tot 1 september dus laat het reizen maar beginnen! 
Dinsdag was een gewone stage dag, de laatste week ook weer op de ER. Er gebeurde niet zoveel op deze dag. Zoals ik al eerder zei is het of heel druk of er is gewoon niks. 
Woensdag hadden we een vrije dag, ivm het Suikerfeest ging het Health center niet door. Die avond zijn we met 2 andere studenten van de HAN naar de night market in Davao gegaan. Een hele leuke markt met allemaal verschillende eet kraampjes waar we met z'n alle hebben gegeten. Ontzettend leuk om onder de mensen zijn en het lokale eten te proeven. Aan de andere kant van de straat was er een markt met allerlei kleding, sieraden, tassen en schoenen. Daar heb ik helaas niks tussen kunnen vinden. 
De volgende dag, donderdag, was onze allerlaatste stage dag en meteen de heftigste stage dag van alle dagen. Ik had van te voren al zo'n gevoel dat dit een drukke dag zou worden en dat bleek niet minder waar te zijn. In de ochtend was het allemaal gewoon 'lekker bezig' niet te druk ofzo. We hebben toen een patiënt had die een hele grote diabetes wond aan zijn voet had. Het zag er heel erg naar uit, en heel erg pijnlijk, maar de patiënt voelde niks zei hij. Gelukkig maar. De chirurg maakte de wond open en verwijderde wat zodat de wond weer goed kon helen. Het was heel erg interessant om te zien, maar ook wel wat vies.
Na onze lunch pauze gebeurde er iets, wat ik nooit had verwacht. We kwamen binnen op de ER en het was best druk, er lagen al verschillende patiënten. Op en geef moment kwam er een vrouw binnen met een hartstilstand, meteen sprongen alle verpleegkundigen op en werden er artsen bijgehaald. Ik weet het eigenlijk allemaal niet zo heel goed meer wat er allemaal precies wat er gebeurde want het ging allemaal zo snel. Het was de eerste keer voor mij dat ik een reanimatie zag, misschien dat het daarom allemaal beetje een waas voor mij is geworden. Ik vond het heel heftig om te zien. Ze waren die vrouw aan het reanimeren en ze kreeg een beademingsbuis. Ondertussen stonden er al echt 7/8 man om haar heen. Tijdens het beademing kwam er steeds een soort bruin/oranje spul mee naar boven, heel erg naar om te zien. Iedereen reanimeerde om de beurt, na een tijdje werd er een ECG apparaat bij de mevrouw aangesloten om te kijken of ze al iets van een hartritme had. Nog steeds niks.. De vrouw had ook al lijk vlekken op haar lijf. 
Ondertussen dat ze bezig waren, zei ik tegen Anne en Fleurine: 'als er nu nog iets heftigs gebeurd zoals een reanimatie dan weet ik niet of ze die drukte wel aan gaan kunnen'. en echt een paar minuten later zakte de vrouw op het bed naast de vrouw die reanimeert werd, weg en had ook geen hartritme meer. WOW. Die vrouw was opgenomen met dengue en lag er al, via een ander ziekenhuis was zij hier naar toe gekomen. Iedereen was zo gefocust op de andere vrouw dat ze deze vrouw niet hebben zien weg zakken, zo ontzettend heftig. De man van de vrouw met dengue had ook niks aangegeven dat ze aan het wegzakken was, zo heftig..
Dus, daar stonden we te kijken naar 2 reanimaties tegelijkertijd. Ik wist niet wat ik allemaal zag, ik stond op en geef moment met tranen in m'n ogen en had continu een brok ik mijn keel die maar niet weg ging. Na een tijdje gereanimeerd te hebben bij de vrouw met dengue haalden ze een AED erbij. Ondertussen was er bij de andere vrouw al geen reanimatie meer bezig, na meer dan een halfuur te hebben gereanimeerd is de vrouw helaas overleden.. 
De artsen en verpleegkundigen waren nog enorm in de weer met de andere vrouw. Steeds afwisselen met reanimeren, schokken toedienen, beademen, bloed afnemen, hartritme beluisteren, ECG bekijken, infuus aanhangen, venflon prikken en ga zo maar door. Haar man bekeek het allemaal van een afstandje toe, soms liep er af en toe even een arts naar toe. Wat ze dan vroegen weet ik niet, maar ik hoop dat ze steun aan het bieden waren aan de man. Ik kan me niet voorstellen hoe hij zich heeft moeten voelen, bah. 
Na ook meer dan een halfuur bezig te zijn geweest bij deze vrouw heeft ook deze vrouw het niet mogen overleven, en nu ik dit typ krijg ik gewoon weer een brok in mijn keel. Verschrikkelijk, allebei redelijk jonge vrouwen die gewoon voor onze ogen het niet hebben mogen redden. De man van de tweede vrouw hield zich enorm groot, dat kon je zo goed zien. Maar op en geef moment brak hij, hij begon te huilen en hing over zijn vrouw heen. Op dat moment kon ik er gewoon niet meer naar kijken, wat een emoties kwamen los. Ik moest echt ergens anders gaan zitten en er even niet naar kijken anders zou ik echt in huilen uitbarsten denk ik.
Al vrij snel werden beide vrouwen weggebracht, waar heen weet ik niet zo goed. De man van de tweede vrouw moest meteen allerlei papieren halen en laten invullen door de verpleegkundigen. Idioot eigenlijk, je vrouw is net overleden en meteen word er papierwerk ingevuld en dingen. Moet ook gebeuren, alleen het welzijn en steun bieden aan die man gaat voor lijkt mij. Ik vond het ook wonderbaarlijk hoe snel die artsen en verpleegkundigen weer om konden schakelen naar 'normaal'. Ze zullen dit allemaal wel al vaker hebben meegemaakt maar phoe, er zijn toch wel 2 mensen overleden. 
Ja.. Heftig. Meer weet ik er eigenlijk niet over te zeggen. We hebben gelukkig met z'n alle wel hierover gepraat en ook tegen elkaar gezegd dat als we het er nog eens over willen hebben we dat gewoon moeten doen. Dat is wel heel fijn. Dus dat was het dan, een enorm heftig laatste stage dag voor ons. Ik dacht dat het al druk zou worden, maar dat ik zoiets zou gaan zien had ik niet gedacht. 
En dan nu vrijdag, even iets heel anders en wat leukers. Vrijdag zijn we met 3 verpleegkundigen van het ziekenhuis naar Isla Reta gegaan, een plek op Talikud, Samal waar we een soort van een weekendje weg gingen met hun voor een soort afscheid. We bleven tot zaterdagochtend maar het was echt enorm gezellig! We hebben lekker gezwommen en in het zonnetje gelegen. 's avonds hebben we ze leren kingsen, een drankspelletje. Echt ontzettend grappig, enorm veel gelachen. 
Eigenlijk besef ik nog steeds niet dat de stage er al op zit en dat we maandag, morgen gaan reizen voor 4 weken. En daarbij, dat we ons huisje waar we 10 weken in hebben gewoond moeten verlaten! Vandaag is het zondag en ik ben nog samen met Anne in het huisje, de andere 3 zijn al naar Cebu vertrokken. 
Anne en ik zullen morgen, maandag, naar manilla vertrekken en vanuit daar naar Banaue. We moeten vandaag dus al onze spulletjes inpakken en het huisje een beetje opruimen. Heel gek om na 10 weken weg te gaan. 
Ik heb het écht super naar m'n zin gehad hier tijdens de stage, en ga de mensen van het ziekenhuis heel erg missen. Ik heb veel mogen zien en geleerd hier van iedereen en ik ben heel blij dat ik dit heb mogen meemaken! 
Ik heb ook echt heel erg veel zin om 4 weken rond te reizen hier en meer te gaan zien van het land. Waarschijnlijk gaan die weken nog veel sneller dan de afgelopen 10 dus ik ga er dubbel en dwars van genieten!